Πηγή : ‘’Ιστορία της Νήσου Άνδρου’’, Δημητρίου Πασχάλη

Στη χημική ανάλυση του καθηγητή Αναστάσιου Δαμβέργη, την ίδια εποχή, εκτός των ανωτέρω συστατικών περιλαμβάνονται επιπλέον ‘’ασήμαντα τινά ίχνη Αμμωνίας, Νιτρικού οξέος, και φωσφορικού οξέος, ανθρακικού δ’ οξέος δισανθρακικών Αλάτων γρμ. 0,0546 και ελευθέρου ανθρακικού οξέος γρμ. 0.0156’’.  

Ο Λευτέρης Πολέμης αφηγείται : «Από την εποχή πριν τον πόλεμο του ’40 οπότε δεν υπήρχε αμαξιτός δρόμος, παρά μόνο ο κοινοτικός δρόμος προς τη Θεοτόκο, γεμίζανε νταμιτζάνες με πλέγμα απέξω ώστε να μην σπάνε, βάζανε φελλό, βουλοκέρι, σφραγίδα «ΥΔΩΡ ΑΓΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥ» και τις μετέφεραν με τα γαϊδουρομούλαρα. Η σφραγίδα αυτή βρέθηκε σε ένα χτήμα… Η πηγή ήταν ιδιοκτησίας της οικογένειας Λάμψα, των ιδιοκτητών του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία. Το νερό πήγαινε στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία και συνολικά σε δέκα ξενοδοχεία. Στο βιβλίο, «Ιαματικαί πηγαί της Ελλάδος», του 1900, αναφέρεται ότι είναι ένα από τα καλύτερα νερά των Βαλκανίων, εφάμιλλο αυτού της Σάριζας και ακόμη καλύτερο γιατί η Σάριζα όντας εντός οικισμού μπορεί στο μέλλον να μολυνθεί ενώ αυτό δεν έχει τέτοια πιθανότητα καθώς είναι στο βουνό».  

Ο Λευτέρης Πολέμης επισημαίνει ωστόσο τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην αρχή, καθώς το νερό λόγω διαφόρων μικροσεισμών και καθιζήσεων χανόταν κάτω από την εκκλησία δημιουργώντας έντονη υγρασία. Βάσει μελέτης ειδικού υδρολόγου, πραγματοποιήθηκαν εργασίες συντήρησης, ενώ η χημική ανάλυση του 21ου αιώνα, επιβεβαίωσε τη γνωστή πλέον των εκατό ετών, σύσταση.

Η χρήση του ως επιτραπέζιο και η πώλησή του εκτός Άνδρου, αναφέρεται από τον ιστοριογράφο Δημήτρη Πασχάλη στην ‘’Ιστορία της Νήσου Άνδρου’’ : ‘’Είνε δε το ύδωρ τούτο εκ των εξόχως υγιεινών και χρησιμοποιείται ως άριστον επιτραπέζιον, γινομένης ικανής αυτού εξαγωγής εις Αθήνας και αλλαχού’’...